Είναι περασμένα μεσάνυχτα και κανονικά θα έπρεπε να βρίσκομαι στο κρεβατάκι μου… Πρέπει να ξυπνήσω χαράματα, καθώς πρωί-πρωί με την αυγούλα σαλπάρω… Σηκώνω άγκυρες για Σέριφο και για να μη με ματιάσετε πρέπει να εξηγήσω ότι πάω για δουλειά – μολονότι γνωρίζω καλά ότι αυτό δε θα σας παρηγορήσει…!

Όπως δεν παρηγόρησε και τον συνήθη ύποπτο, που με μπουγέλωσε το τομάρι μεσημεριάτικα, όταν πέρασα για να τον χαιρετήσω…

Και δεν παρηγορήθηκε γιατί θυμήθηκε ότι πριν 3 εβδομάδες πήγα στην Κύθνο Σ/Κ –όπου όντως πήγα για αναψυχή- και πριν 2 εβδομάδες στην Πάρο για δουλειά –να πάτε να πάτε Πάρο, σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα- και το επόμενο Σ/Κ θα βρίσκομαι Νάξο, και μετά στη μυστική μου παραλία στην Πρέβεζα για μία εβδομάδα, και αρχές Αυγούστου πάλι Σ/Κ σε αγνώστου ταυτότητας προς το παρόν κυκλαδονήσι, και μετά τις 15/8 τριήμερο στη Λευκάδα και στα τέλη Αυγούστου μια βδομάδα Κέρκυρα…

Έχω ξεπατωθεί σας λέω… ο μαστρο-webis ξάδελφος δε με έχει αφήσει σε χλωρό κλαρί…!

Κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο σε κάποιους είναι πρωτόγνωρα για μένα τόσα ταξίδια… που το ιδανικό μου στις διακοπές είναι να παρκάρω το αυτοκίνητο κάτω από μια δροσερή ελιά και επί 1-2 εβδομάδες, εξαρτάται την άδεια, η μοναδική μου διαδρομή να είναι δωμάτιο – αμμουδιά – ξαπλώστρα, υπό σκιάν…

Και τώρα έχω πάρει τα βουνά και σκαρφαλώνω σε λαγκάδια, αρμενίζω θάλασσες, περπατάω κάθε τρεις και λίγο σε διαφορετικά πλακόστρωτα καλντερίμια, ανασαίνω αλμύρα, γνωρίζω τόπους από την καλή και την ανάποδη, πέφτω για ύπνο από τις 11.30 μμ εξαντλημένη, κι ενώ μένω στο κέντρο της Παροικιάς κι όλη νύχτα γίνεται ο κακός χαμός κάτω από τα παράθυρα μου…

Κι όμως κανείς δεν πιστεύει ότι εργάζομαι σκληρά… ότι το ίδιο ακριβώς θα ήταν, αν έκανα και ρεπορτάζ για τις συνθήκες διαβίωσης των κρατουμένων στις φυλακές Διαβατών… είδατε δεν αναφέρομαι σε εκείνες των Τρικάλων, γιατί εκεί την περνάνε ζάχαρη… μέχρι και laptop ετοιμάζονταν να μπάσουν οσονούπω…!

Καλά μεταξύ μας μην το πολυπιστέψετε το παραπάνω… έτσι τα λέω για να γλυτώσω το μάτι το κακό… φτύστε με φτύστε με…

Και έρχεται τώρα το μέγα ερώτημα; Τι καλοκαίρι είναι άραγε αυτό; Καλό, κακό, μέτριο; Προς το παρόν δεν έχω όλα τα στοιχεία για να το κατατάξω… εξάλλου πως το λέει ο σοφός λαός; Στο τέλος τον ξυρίζουν το γαμπρό… οπότε στο τέλος, εκεί κατά τις αρχές Σεπτέμβρη, θα κάνω κι εγώ τη δική μου σούμα…

Προς το παρόν θα το χαρακτηρίσω παράξενο… και πρωτόγνωρο για μένα… έχουν συμβεί τόσα και τόσα, που κοιτάζοντας λιγάκι πίσω ζαλίζομαι και μόνο που τα σκέφτομαι…

Και δεν φτάνει όλος αυτός ο μαραθώνιος αλλά το καλοκαιράκι ξεκίνησε με μένα να ρίχνω διάβασμα τρελό… γιατί εκεί κατά τα μέσα Ιουνίου έδινα και εξετάσεις – στις οποίες παρεμπιπτόντως αρίστευσα…!

Όσοι με ξέρουν σταυροκοπιούνται κι όσοι δε με ξέρουν με μακαρίζουν… εγώ πάλι έχω βάλει το κλειδί στη μηχανή και αφήνομαι για πρώτη φορά ανοιχτή σε όλα τα ενδεχόμενα…

Μέτα από πολύ-πολύ καιρό νιώθω πραγματικά ελεύθερη… ελεύθερη να κινηθώ, να διατεθώ, να μοιραστώ και να νιώσω… χωρίς φοβίες, χωρίς πολλά-πολλά, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς γκρίνιες, μουρμούρες και μιζέρια… χωρίς τί, πότε, πού, πώς, με ποιόν, γιατί, γιατί, γιατί…;;;;;;;;;

Γιατί έτσι μου αρέσει…!!!!!!!!

Υ.Γ. Λοιπόν μαστρο-webi παράτα τα και πάμε για ύπνο… Σαλπάρουμε είπαμε…! Και σε σας αφήνω το φετινό μου hitάκι...! ;-)

Κι ενώ ο Μάης έχει μπει στο τελευταίο δεκαήμερο του –άντε να δούμε πότε θα ξεκουμπιστεί- ο Ερμής δε λέει με τίποτα να επανέλθει στην ορθή του πορεία… Δύο κακά μαζί και μετά με ρωτάνε «τι κάνεις;» και «πως τα πας;»… Πώς να τα πηγαίνω, ε; πως;

Πως μπορεί να γίνει να πέσω για ύπνο και να ξυπνήσω την 1η Ιουνίου; Και να τα βρω και όλα στρωμένα και έτοιμα βέβαια, έτσι; Αχαχαχαχαχαχα…

Ναι, θα ‘θελα… α, μπα δε βλέπω φως… Τι να κάνω; Οκτώ μερούλες έμειναν… ο χτικιάρης έχει και 31 μέρες… γκρρρρρρρ…

Λοιπόν τέρμα η γκρίνια προς το παρόν κι ας ακούσουμε ένα άσμα που μόλις ανακάλυψα… αφιερωμένο σε όλους τους αθεράπευτα καψούρηδες... καλά να πάθετε…! :-p

Υ.Γ. Δουλεύω επίσης σαββατιάτικα... αυτό το ανέφερα; γκκκρρρρ δις

Σήμερα κλείνω τα 38, έχω γενέθλια και αισθάνομαι υπέροχα… Δεν ξέρω πως συνέβη αλλά είχα χρόνια να δεχτώ τόσες πολλές ευχές από τόσα πολλά πρόσωπα, όλα αγαπημένα και ξεχωριστά… Οι πιο γλυκές ήταν οι πρώτες πρωινές που συνοδεύτηκαν από μια σφικτή αγκαλιά, λίγο αργότερα μου τηλεφώνησε η μανούλα μου, που είχε πολύ καιρό να μου απευθυνθεί με τόσα γλυκόλογα, ενώ μόλις μπήκα στη δουλειά όρμησε πάνω μου η καλή μου η Αννίτα…

«Πως το θυμήθηκες, βρε θηρίο;», τη ρώτησα. «Ε, όλες οι μεγάλες προσωπικότητες γιορτάζουν την ίδια μέρα», μου απάντησε με νόημα. Μολονότι τα τελευταία 2-3 χρόνια λείπει συνέχεια το Μάη λόγω τεκνοποίησης –εντάξει καλό μου σταμάτα στα τρία, οκ;- θυμόταν ότι γεννήθηκα την ίδια μέρα με την αγαπημένη της πεθερούλα, η οποία παρεμπιπτόντως είναι Μεξικάνα και βρίσκεται στην Ελλάδα από την Κυριακή των Βαΐων – και ναι την τσεκάραμε, δεν νοσεί από τη γρίπη των χοίρων, αν και σε στιγμές απελπισίας το Αννιτάκι την έχει χαρακτηρίσει πολλάκις «γουρούνα»… οκ, ένα κλισέ αστειάκι έκανα, μη στραβομουτσουνιάζετε…!

Πολλοί άλλοι φίλοι και συνάδελφοι ενημερώθηκαν από το facebook ενώ τρεις πολύ ξεχωριστές γυναίκες στη ζωή μου το θυμήθηκαν μόνες τους και με βομβάρδισαν με mails και τηλέφωνα…

Πως θα μπορούσα λοιπόν να μην ξεκινήσω τη νέα αυτή χρονιά γεμάτη από ευτυχία και πολλές-πολλές ελπίδες όταν παντού γύρω μου είδα αγάπη; Ε, δε θα μπορούσα… Εξάλλου λαμβάνω ως καλό οιωνό και τη βροχή που ξέπλυνε τα πάντα σήμερα…! Αφού δεν κατάφερε να με πτοήσει ούτε καν το κατεβατό με τις υποχρεώσεις που μου απέστειλε ο μαστρο-webis ξάδελφος…!

Υ.Γ. 1 :Ο Μάιος τα τελευταία χρόνια δεν θα έλεγα ότι είναι και από τους καλύτερους μήνες. Αλλά ο φετινός θα είναι εξαιρετικός… Νομίζω ότι θα συμφωνήσεις κι εσύ μαζί μου, έτσι δεν είναι;

Υ.Γ. 2: Και εξάλλου πώς να μην είναι εξαιρετικός όταν δέχομαι τέτοιες υπέροχες κάρτες; Σ΄ ευχαριστώ καρδιά μου…!

Λίγο πριν κλείσω τα 38 και μπω στα 39 –αχ τι ωραία που ακούγεται, 39- ίσως θα ήταν σοφό να κάνω ένα μικρό απολογισμό της χρονιάς, που μόλις «φορτώθηκα»…

Και αν όντως αυτό είναι σοφό τότε θα πρέπει και να βιαστώ, γιατί τι έμειναν; Ελάχιστες ώρες…!

Υπάρχει βέβαια και η εξής επιλογή: να μην κάνω κανέναν μα κανέναν απολογισμό, ισολογισμό, ισοσκελισμό και να παρατήσω στην ησυχία τους κέρδη και ζημίες. Να μπω στη νέα μου χρονιά φορώντας τα καλά μου και τα χαμογελαστά μου και να αναμένω τα καλύτερα, που πάντα έρχονται…

Δεν ξέρω για ποιο λόγο ακριβώς δεν καταφέρνω να βυθιστώ στη θλίψη και στην αυτολύπηση ακόμη και στις πλέον τραγικές στιγμές της ζωής μου, αλλά πιθανότατα να ευθύνεται το ίδιο γονίδιο που με κάνει να αγκαλιάζω την ευτυχία δυνατά, να γελάω με το παραμικρό και να προσφέρω την εμπιστοσύνη και την αγάπη μου ακόμη κι όταν δεν έχει μείνει ούτε ένα τόσο δα μικρό κομματάκι απ’ αυτό που κάποτε αγάπησα και εμπιστεύτηκα…

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μεμψιμοιρώ αντί να τη ζω δυνατά και αχόρταγα…! Αυτό πίστευα πάντα και χαίρομαι που το πιστεύω ακόμη… Μπορεί να μην είμαι κόρη της μαμάς μου αλλά σίγουρα είμαι του μπαμπά μου…!

Σε ελάχιστες ώρες κλείνω τα 38 και είμαι απόλυτα πεπεισμένη, ότι ο νέος χρόνος που ανοίγεται μπροστά μου θα είναι από τους καλύτερους… Ελπίζω ελάχιστα χειρότερος από τον 39ο μου…! ;-)

Πρώτον επειδή το τελευταίο post είναι παντελώς και πανταχόθεν ανεπίκαιρο…

Δεύτερον επειδή σκιάζομαι κάθε φορά που μπαίνω στο blog και βλέπω τις ορθάνοιχτες φτερούγες (σ.σ. και ναι μπαίνω στο blog και δε θέλω σχόλια) …

Και τρίτον και σημαντικότερον επειδή αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή δεν έχω απολύτως τίποτα να κάνω εκτός από το να πάω για ύπνο, αλλά πιστεύω ότι είναι σκανδαλιστικά νωρίς –μολονότι νιώθω κομμάτια- αποφάσισα να ανεβάσω καινούργιο post…

Αλλά επειδή επιθυμία και έμπνευση δεν πάνε μαζί λέω να καταφύγω για μία ακόμη φορά στην παλιά, καλή, δοκιμασμένη μέθοδο του μουσικού διαλείμματος… Βέβαια έτσι όπως το πάω σε λίγο διάλειμμα θα είναι όταν ανεβάσω κανένα post της προκοπής αλλά δε βαριέσαι… Δε μας πήραν δα και τα χρόνια…

Ο λόγος που έχω αποσυρθεί προσωρινά είναι ιερός… Επιτέλους βρήκα χρόνο –ναι εκείνον τον ξεχασμένο που είχα παραχώσει στο τρίτο συρτάρι, στο βάθος αριστερά- και αποφάσισα να επιχειρήσω κάτι αποκλειστικά για τον εαυτό μου… Να νιώσω εγώ καλά… Το καταδιασκεδάζω και περνάω καταπληκτικά… Τα όποια μικρά -απρόβλεπτα ή προβλέψιμα- προβληματάκια ενέσκηψαν τα εξουδετέρωσα δια της, από αρχαιοτάτων χρόνων, δοκιμασμένης μεθόδου «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» ή μήπως «αρχηγού παρόντος πας αρχή παυσάτω»; Χμ θα σας γελάσω και δεν το θέλω…

Πάντως σημασία έχει ότι αισθάνομαι πολύ καλά, χαρούμενη και ήρεμη… Κάτι που είμαι απολύτως σίγουρη ότι θα εκτιμήσει δεόντως και ο μάστορας… Έτσι δεν είναι μαστρο-web-o- ξάδελφε;

Εξάλλου έχουμε και μετράμε: Νοέμβρης – Γιάννενα, Γενάρης – Λονδίνο, Φλεβάρης – Άμστερνταμ, Απρίλης – Κρήτη, Μάης – Κύπρο και το καλοκαίρι Κυκλάδες απλώστε κόκκινα χαλιά...

Βέβαια ανάμεσα έχει να πέσει πολύ διάβασμα και ακόμα περισσότερο γράψιμο αλλά πότε φοβηθήκαμε τη σκληρή δουλειά; Είπα δουλειά; Απαπααααα…. Μάστορα εκ παραδρομής… τρελή διασκέδαση εννοούσα…!

Υ.Γ. Όσο για Σένα, ένα μόνο έχω να σου πω: Καλωσόρισες…!

Επέστρεψα στη βάση μου το Σάββατο μετά από πολυυυυυυήμερες καταπληκτικές διακοπές. Τί πολυήμερες δηλαδή σχεδόν ενάμιση μήνα έλειψα. Αλλά δε γύρισα μόνη μου, έφερα και παρέα. Μια βαρβάτη ωτίτιδα που εξακολουθεί να με ταλαιπωρεί και κάτι μου λέει ότι δε θα με εγκαταλείψει τόσο εύκολα…! :-(

Παρεούλα λοιπόν με την ωτίτιδα μου πέσαμε κατευθείαν στα βαθιά. Από το ένα ξενέρωμα στο άλλο, με ασύλληπτη ταχύτητα, τέτοια που δεν προλάβαινα να συνέρθω από το ένα και μου ερχόταν κατάμουτρα το άλλο. Ε, πόσα να αντέξει ο άνθρωπος; Πόσα να καταπιεί; Μην απαντάτε η ερώτηση είναι ρητορική. Για να μην σας μείνει, όμως, καμία απορία πρέπει να ομολογήσω ότι εγώ κατάπια πολλααααααααά, μα πααααααααάρα πολλά. Τελικά οι αντοχές που μπορούν να αναπτύξουν οι άνθρωποι είναι αξιοθαύμαστες. Ποτέ δε θα το πίστευα αν δεν το ζούσα.

Αν πίστευα σε μαγγανείες και λοιπά «μαγικά» θα ζητούσα επειγόντως να με ξεματιάσουν, αλλά φεύ δεν πιστεύω. Δεν φταίει το «μάτι» γιατί ξέρω πολύ καλά τι φταίει.

Ο Σεπτέμβρης ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς και δεν προβλέπεται να καλυτερέψει. Δεν έφταναν όλα τ’ άλλα υπάρχουν και οι μυριάδες υποχρεώσεις, τις οποίες είχα θάψει στην κατάλευκη άμμο, όπου ξαπλωμένη ολημερίς απολάμβανα το καλοκαίρι μου, και ξεπετάχτηκαν μπροστά μου αμέσως μόλις επέστρεψα…!

Πως το λένε εκείνο το κλισεδάκι; Α, ναι… Τα κεφάλια μέσα, ρεεεεεεεεεεεε…! Άντε και περαστικά μας και μια πρόποση για καλύτερες μέρες…

Υ.Γ. 1 Τώρα που το ξανασκέφτομαι μάστροξαδελφοwebι μου δεν το ρίχνεις εκείνο το ξεματιασματάκι; Όχι τίποτα άλλο, έτσι για να το έχουμε να μας βρίσκεται. Και τέτοιο κακό να μη μας ξαναματαβρεί… Αμφότερους, όμως, έτσι; :-p

Υ.Γ. 2 Το σημερινό τραγουδάκι είναι πολύ αγαπημένο. Μου κάνει κλικ κάθε φορά που το ακούω. Σήμερα το ανακάλυψα στο youtube και αποφάσισα να το αναρτήσω για να μην το χάσω…! ;-)

Ο ουρανός επιτέλους καθάρισε και λάμπει καταγάλανος. Τόπους τόπους μόνο έχουν παραμείνει αναμαλλιασμένα μπαμπακένια σύννεφα για να μας θυμίζουν τη μεσημεριανή μπόρα. Τα κύματα καταφτάνουν πλέον αργά, νωθρά. Δίνουν την εντύπωση ότι τα σπρώχνει απαλά ένα αόρατο χέρι ενώ μια στιγμή ακριβώς πριν σκάσουν πάνω στην άμμο, κι ενώ κινούνται κάθετα σε slow motion, μετατρέπονται σε καθρέπτη ή σε κάτι σαν καθρέπτη, τόσο πολύ γυαλίζουν…

Ξαναδιαβάζω την παραπάνω παράγραφο και προσπαθώ να καταλάβω πως στο καλό μου προέκυψε… Όχι δεν περιέχει κανένα ψέμα, είναι όλα αλήθεια αλλά ειπωμένα τόσο λυρικά, εμένα τουλάχιστον με υπερβαίνουν… Και παραμένω τώρα άναυδη να τα διαβάζω και να τα ξαναδιαβάζω και να προσπαθώ να καταλάβω…!

Μήπως φταίει το γεγονός ότι το μεσημέρι, κατά τη διάρκεια της σύντομης μπόρας είχαμε τυλιχτεί με τη Σοφία με τις πετσέτες, κάτω από τις εντυπωσιακές μας τέντες στην παραλία, και αστειευόμασταν παριστάνοντας τις Κυρίες του Ντόβερ, κατά προτίμηση φθισικιές και γεροντοκόρες - όχι από ανάγκη βεβαίως αλλά ως θύματα ενός παράφορου και γι’ αυτό ακριβώς και ατελεύτητου, και προπάντων ατελέσφορου, έρωτα;

Της το επισημαίνω διακριτικά αλλά μου απαντάει: «α, μπα»…

Για κάποιον άλλον ίσως να μην έχει και τόση αξία αυτή η απάντηση αλλά εγώ παίρνω τα λόγια ως ευαγγέλιο και ξεδιπλώνω τη σκέψη μου παραπέρα…

Μπορεί να ευθύνεται εξ ολοκλήρου η Σίλβια Πλαθ και καθόλου η Τζέην Ώστεν – ελάτε τώρα, μη μου πείτε ότι η προηγούμενη σκηνή που σας περιέγραψα δεν ήταν καθαρά ωστενική γιατί θα προσβληθώ και δεν το θέλετε, πιστέψτε με…!

Η καημένη η Σίλβια όμως μόνο εξ αντανακλάσεως μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη καθώς το Γυάλινο Κώδωνα της ούτε καν τον έχω αγγίξει αφού παραμένει στα τρυφερά χέρια της Σοφίας - η οποία παρεμπιπτόντως με παρενοχλεί συνεχώς και δε με αφήνει να ολοκληρώσω το πόνημα μου καθώς εκτός από το «α, μπα» και θεωρώντας ότι «καίγομαι» για τη Σίλβια (σ.σ. ίσως να φταίω κι εγώ σ’ αυτό καθώς της είπα περιχαρής πόσο θέλω να το διαβάσω μόλις το τελειώσει ενώ στην πραγματικότητα δεν έχω την παραμικρή σκασίλα) μου απαγγέλλει απανωτά αποσπάσματα της, τόσο προχωρημένης για την εποχή της, αφηγηματικής τέχνης της Σίλβια…

Χρησιμοποιώντας την εις άτοπον απαγωγή επόμενος ύποπτος στη λίστα αναδύεται ο μέγας και πολύ κύριος Ίαν ΜακΓιούαν και η Εξιλέωση του, την οποία ολοκλήρωσα τις πρώτες πρωινές ώρες… Οφείλω να ομολογήσω ότι ενθουσιάστηκα με το βιβλίο, μόλις το ολοκλήρωσα ασφαλώς… γιατί πολλές φορές, κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης με κούρασε με τις ατέλειωτες, συχνά ανυπόφορες περιγραφές του…

Αλλά και πάλι, τώρα που το ξανασκέφτομαι, γιατί να ρίξω τέτοιο βαρύ ανάθεμα στον καημένο τον Ίαν;

Τείνω να πιστέψω ότι τελικά δε μου φταίει τίποτα και κανείς… Η ώρα πλησιάζει πλέον 5 το απόγευμα και λέω σιγά σιγά να εγκαταλείψω την ασφάλεια της Βανίλιας, του εκπληκτικού παρά θιν’ αλός μπαρ, όπου αναζήτησα καταφύγιο μέχρι να προστεθεί στις ιδανικές συνθήκες που περιέγραψα στην αρχή και η σωστή θερμοκρασία του νερού, προκειμένου να αποτολμήσω μία δεύτερη απόπειρα, καθότι η πρώτη ήταν μεν ηρωική αλλά ολωσδιόλου ανεπιτυχής καθώς το παγωμένο νερό παραλίγο να μου προκαλέσει αποπληξία – πιστεύω ότι μόνο το εξαιρετικά νεαρό της ηλικίας μου και η απίστευτη σβελτάδα που με διακρίνει μου επέτρεψαν να βγω από τη θάλασσα προτού μετατραπώ σε απολίθωμα…! (σ.σ. μάστορα σταμάτα να γελάς γιατί σε βλέπω και το θεωρώ αγένεια)… :-Ρ

Κάθομαι σε μια μισοφωτισμένη βεράντα, ακούω τα κύματα και προσπαθώ μέσα στο σκοτάδι να τα διακρίνω καθώς σκάνε στην παραλία… Η ώρα πλησιάζει 11.30 αλλά το φεγγάρι δεν έχει ακόμη φανερωθεί από τους λόφους που βρίσκονται πίσω μου… Μπροστά μου βρίσκεται μονάχα το Ιόνιο…

Από χτες βρίσκομαι στην υπέροχη μυστική παραλία μου… μαζεύω ήλιο, μυρωδιές και αλμύρα… Η μόνη μου έννοια μόλις ανοίξω τα μάτια μου το πρωί είναι πόσο γρήγορα θα διασχίσω τα ελάχιστα μέτρα που με χωρίζουν από τη θάλασσα, από την οποία πλέον φεύγω μετά τις 10 το βράδυ, όταν αρχίζω να κρυώνω - πρέπει αύριο να θυμηθώ να πάρω μαζί μου ένα μπλουζάκι… φέτος στις καταπληκτικές ομπρέλες που αράζουμε έχουν τοποθετήσει λάμπες, οπότε μπορώ να διαβάσω ακόμη κι όταν χαθεί εντελώς το φως το ήλιου…

Μια από τις επόμενες βραδιές θα κατέβω και για νυχτερινό μπάνιο… περιμένω απλά να ησυχάσει η θάλασσα γιατί και χτες και σήμερα σήκωσε κύμα μετά το ηλιοβασίλεμα, το οποίο είναι από μόνο του μια μικρή τελετουργία..

Αλλάζω πάντα θέση, πάω κάπου απόμερα και γυρίζω την ξαπλώστρα καταπάνω του… ποτέ δε με έχει απογοητεύσει…

Περίμενα αυτή τη βδομάδα πως και πως… Πάντα ηρεμώ εδώ, αποφορτίζομαι απ’ όλα τα αρνητικά και επιστρέφω με νέες δυνάμεις… Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν εξαιρετικά φορτισμένο και γεμάτο… Είχαμε χαρές στην οικογένεια… Πάντρεψα ένα πρώτο μου ξάδελφο και βάφτισα το γιο του… Καθαρά οικογενειακή υπόθεση δηλαδή… Είχαμε γλέντια από την Πέμπτη που έφτασα στο χωριό και ενώ ποτέ δεν έχω παράπονο από τις περιποιήσεις τους αυτή τη φορά ως κουμπάρα και νονά είχα την τιμητική μου… Κι όταν λέω γλέντι εννοώ ηπειρώτικο παραδοσιακό, που είναι από μόνο του μια εμπειρία μοναδική…

Αλλά για λόγους που δεν είχαν άμεση σχέση με τα συμβάντα δεν μπόρεσα να απολαύσω 100% τις στιγμές που ζούσα…!

Γι’ αυτό χαίρομαι διπλά που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή εδώ και μπορώ να ηρεμήσω και να σκεφτώ…

Υ.Γ. 1: Τελικά ο κόσμος είναι πολύ μικρός. Μπορείς να συναντήσεις παλιούς γνωστούς ακόμα και σε μια τεράστια παραλία. Πόσες πιθανότητες έχεις να κάτσεις σε διπλανή ομπρέλα με κάποιον γνωστό, σε μια αμμουδιά με μήκος τουλάχιστον 2 χιλιομέτρων;

Υ.Γ. 2: Γράφω αλλά δεν είμαι καν σίγουρη ότι θα μπορέσω και να τα ανεβάσω… Έχω μαζί μου το laptop μου αλλά και την πολυδιαφημισμένη σύνδεση της Cosmote on the go – δώρο του μαστρο-ξάδελφου, για να με δελεάσει και να δουλέψω λιγάκι… Χθες το βράδυ κατάφερα να συνδεθώ για κανένα τέταρτο αλλά σήμερα -και το πρωί και το μεσημέρι- είχε μουλαρώσει και δε συνδεόταν με τίποτα… Ακούς μάστορα; ;-)

Διάγω βίο ευτυχή και ανέμελο... Το αυτό επιθυμώ και δια εσάς... Ο Ιούλιος ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς... Και απαλλάχτηκα βάσει στρατηγικού σχεδίου από κάτι "αλυσιδίτσες" που με είχαν ταλαιπωρήσει λιγάκι τελευταία και ξεκίνησα τα καταπληκτικά ταξίδια που είχα προαναγγείλει πριν ενάμιση μήνα περίπου...

Πρώτος σταθμός ήταν η Τήνος, απ' όπου επέστρεψα τη Δευτέρα, και μπορώ πλέον να βροντοφωνάξω ότι είμαι ερωτευμένη... Τέσσερις μέρες σε αυτό το υπέροχο νησί με ανανέωσαν, μου έδωσαν δύναμη και αποτέλεσαν και κομβικό σημείο στο στρατηγικό μου σχέδιο, στο οποίο αναφέρομαι παραπάνω...

Θεωρώ ότι η Τήνος είναι το πλέον παρεξηγημένο νησί... Ποτέ μα ποτέ δε θα σκεφτόμουν να πάω διακοπές εκεί μόνο και μόνο γιατί το έχω συνδέσει με την Παναγία της Τήνου και το θεωρούσα αποκλειστικά ως το μεγαλύτερο προσκηνητικό και λατρευτικό κέντρο στην Ελλάδα... Λάθος μέγα...

Η Τήνος δεν είναι αυτό ή καλύτερα είναι κι αυτό... Αλλά είναι και πολύ περισσότερα... Για τι να πρωτομιλήσω; για τις καταπληκτικές, πεντακάθαρες και κρυστάλλινες παραλίες της, που ικανοποιούν όλα τα γούστα, για τους αυθεντικά παραδοσιακούς οικισμούς της, όπου δε χορταίνει το μάτι να καταγράφει εικόνες ή για τα αξιοθέατα της που δε σε φτάνει μια βδομάδα για να τα εξερευνήσεις όλα; Και τι να πω για τους Τηνιακούς; Φιλόξενοι, ανοιχτόκαρδοι, χαμογελαστοί, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να σε εξυπηρετήσουν και να σε ευχαριστήσουν... Και όλα αυτά μέσα από την καρδιά τους κι όχι επαγγελματικά και ωφελιμιστικά...

Τώρα ετοιμάζω βαλίτσες γιατί σε δύο βδομάδες περίπου θα βρίσκομαι στην υπέροχη, μυστική παραλία μου στην Πρέβεζα. Κι αμέσως μετά δρόμο για Κέρκυρα.... Και τον Αύγουστο έπεται συνέχεια...

Λευκάδα, Πρέβεζα ξανά και αν μας βγουν οι μέρες Ρόδος...

Ο μάστορας κράτησε την υπόσχεση του, ευτυχώς για μένα... Ελπίζω κι εύχομαι να τηρούν τις υποσχέσεις τους και οι άλλοι προς εσάς... Σας διαβεβαιώνω ότι πρόκειται για ιερή υπόθεση...!

Υ.Γ. Όρτσα τα πανιά μάστορα...!!!

Μια ανάσα πριν το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος… Κι εγώ χωρίς ανάσα να περιμένω αν θα επιβεβαιωθώ… Και τα δύο προηγούμενα συγκεκριμένα τριήμερα έβρεχε καταρρακτωδώς. Και τα δύο προηγούμενα συγκεκριμένα τριήμερα άλλα σχέδια είχα κι αλλού κατέληξα… Όχι εξαιτίας της βροχής… Άλλη ήταν η αιτία…!

Και μου τα θύμισε όλα αυτά ετούτο το blog…

Η πρώτη επιβεβαίωση έφτασε ήδη σήμερα το πρωί. Με πολύ μεγάλη καθυστέρηση το παραδέχομαι, αλλά δε λένε ότι κάλλιο αργά παρά ποτέ; Έ, εντάξει καλύτερα τώρα παρά αργότερα λοιπόν…! ;-)

Μια και πιάσαμε τις παροιμίες ας συζητήσουμε λιγάκι και για κείνη την άλλη: «γηράσκω αεί διδασκόμενος», και στην προκειμένη περίπτωση «διδασκόμενη»…

Να λοιπόν κάτι που δεν πρόκειται να ισχύσει ποτέ για μένα… Το αποφάσισα… Αναγκαστικά το αποφάσισα, λόγω συνθηκών… Δεν πρόκειται να βάλω μυαλό ποτέ… Θα εξακολουθώ να φορώ τις παρωπίδες μου για όσο τις γουστάρω… :-D

Ακόμα κι αν όλα τα προγνωστικά είναι εναντίον μου…

Ακόμα κι όταν οι δικοί μου άνθρωποι κοπανιούνται κάτω και με τάζουν από τη Μεγαλόχαρη μέχρι τον Άγιο Εφραίμ… Εγώ φιλενάδες όσο γουστάρω θα μαζοχίζομαι… Θα χτυπιέμαι… Και θα αγαπάω…

Δεν μπορώ να ξενερώσω βάσει της λογικής… Τα είπαμε… Είμαι παράλογη, αυθόρμητη, παρορμητική και ισχυρογνώμων…

Μου φτάνει απλά ένα δευτερόλεπτο, μια στιγμή, μια ρωγμή… Που μπορεί και να μοιάζει με πολλές απ’ όσες έχω ανεχτεί στο παρελθόν… Αλλά μια λεπτομέρεια δεν κάνει πάντα τη διαφορά; Ε, λοιπόν αυτή τη λεπτομέρεια κάποιοι μπορεί να τη χρησιμοποιούν ως αφορμή αλλά για μένα είναι «ιερό έδαφος», που δεν το αγγίζει κανείς…!

Τότε και μόνο τότε μπορώ να σταματήσω να πιστεύω σε όρκους και λόγια, λόγια, λόγια…

Ξεκινά ένα υπέροχο καλοκαίρι, που θα φροντίσω να είναι καταπληκτικό…! ;-)

Υ.Γ. Τελικά θα βρέχει το τριήμερο; άκουσε κανείς δελτίο καιρού;